werken in de gehandicaptenzorg
#bijzonderwerk

Anne Koning heeft jarenlang commercieel werk gedaan voordat hij zijn passie vindt binnen de gehandicaptenzorg. Zijn vorige werk – in de verkoop – draaide alleen maar om cijfertjes. En niet om hoe je je voelt en wat echt past bij de klant. Via een familielid komt hij in aanraking met de gehandicaptenzorg. Hij rondt zijn opleiding medewerker maatschappelijke zorg af, en kan direct aan de slag. “Vanaf dag één wil ik niet anders meer.”

‘Op mijn locatie, Maeykehiem, wonen zes cliënten. Op het hoofdterrein van Maeykehiem hebben we twaalf woongroepen. Hiernaast hebben we nog een aantal dagbestedingslocaties. Overdag draai ik gewoon mee met onze bewoners. We verzorgen op dagbesteding een aantal dieren; doen wat tuinwerk; ik help ze met huishoudelijke taken; ga zo maar door. Eigenlijk moet je gewoon samen zo goed mogelijk de dag doorkomen. En je moet niet vergeten: je bent echt bij iemand thuis. Zij wonen hier echt bij ons. Dit heeft wel invloed op hoe je met elkaar omgaat.

Ik vind het fantastisch! Binnen mijn werk heb ik namelijk veel vrijheid. Uiteraard is er een programma, en zijn er gewoon de taakjes die gedaan moeten worden, maar uiteindelijk heb je samen met de cliënt ook veel vrije tijd over. Dan heb je ruimte om leuke dingen te ondernemen. Je kan nieuwe dingen aanleren, succesjes halen, meedenken in belangrijke beslissingen. Daar zit een stukje verantwoordelijkheid in, maar dat is juist heel fijn. Je probeert het beste te realiseren voor je cliënten en samen zo goed mogelijk de dag door te komen. En waar mogelijk creëer je ruimte om wat plezier te maken.

In principe staat alles beschreven in het ondersteuningsplan van iedere cliënt. Hierin staan duidelijke richtlijnen wat wel en niet kan. En hoe langer je iemand kent, en hoe langer iemand jou kent, hoe beter je dan kan inschatten of jullie samen nieuwe dingen kunnen ondernemen. Ik schat dus op zo’n moment in of iemand iets wel of niet kan. Is iemand wel leerbaar genoeg? Soms is iets teveel, maar soms ook niet. Als je het niet doet, dan kom je er nooit achter. Maar het blijft lastig om een inschatting voor een ander te maken. Neem nou bijvoorbeeld iets leuks als een muziekfeest: dat is heel leuk, maar het geeft ook heel veel prikkels. Dat kan dus ook voor sommigen teveel zijn, hoe leuk het ook is. Die inschatting die maak je op basis van het ondersteuningsplan, maar ook op je gevoel en ervaring bij de cliënt. En als zoiets dan lukt, en ik zie zo’n glimlach, dan kan mijn dag niet meer stuk… Dit maakt mijn werk echt bijzonder.’